Zarauzko Idazleak - Anjel Lertxundi

Gurasoek argazki-makina txiki bat oparitu zidaten hamar urte bete nituen egunean. Oso erabilerraza da makina, berak egiten baitu lan guztia: argia neurtu, enfokatu, kontrasteak berdindu... Zer atera nahi duzun, harixe begiratu, eta aski duzu botoia sakatzea:

Klik!

Kamera japoniarra da eta kameraren markak, berriz, doministikuaren zalaparta, samsung!, ekartzen dit gogora. Japoniarrek, begiak erdi itxi, eta zalaparta horrekin egiten dute doministikua, seguru nago: samsung! Argazki-album eder bat ere oparitu zidaten gurasoek. Urre koloreko letra handi distiratsuak ditu azalean:

MAXE,

ZORIONAK

Ordutik, ez dut egunik pasatzen argazkirik atera gabe. Karretea bukatzen denean, errebelatzera eramaten dut. Argazkien artean onenak aukeratu, eta albumean gordetzen ditut. Aitarena, telebistaren aurrean erdi lotan, eta ahahaharrausika. Amarena, gelaz gela aspiragailua passssatzen. Gorka tontozaperoarena, zzzooopa zzzuuurrupatzen. (Gorka tontozaperoa nire neba da. Eta ez daki argazki bat atera niola zopa zurrupatzen. Jakingo balu, garbituko ninduke).

Tamalez, nire argazki-makinak ez ditu aharrausien, aspiragailu-hotsen edo zurrupaden argazkiak ateratzen. Zer egingo zaio, ba? Egunen batean asmatuko dute hotsak ere erretratatzen dituen makinaren bat. Eta usainak erretratatzen dituena. Eta ametsak... Eta sentimenduak...

Baina joan zen astean Frantziako Bordelen atera nuen argazki batez hitz egin nahi dizuet orain. Les Landes izeneko hango ostatu batean geunden nire gelako neska guztiak, andereño Maripi taldeko arduradun genuela, eskubaloiko txapelketa batean parte hartzera joanda.

Goiz batez, lagunei esan nien eskubaloiko partidak jokatzen genituen kiroldegiko harmailetan jartzeko. Baina Iratxe goraegi jarri zen; Ane ttirripittina, Onditz erraldoiaren atzean; Izaskunen begiak zoro bi ziren, pasadako uso eta eltxoei segika...

Harriak ere aspertzerainoko nekeak hartu behar izan nituen taldea behar bezala jartzeko. Eta, halako, batean,

KLIK!

egin nuen. Gero, karreteko azkeneko argazkia zenez, gure ostatutik hurbil zegoen argazki-denda batera joan nintzen. Hurrengo goizerako errebelatuak zeuden argazkiak.

—Ici vos photos...

Eta astiro-astiro hitz egin zidan dendari frantsesak, hitzak ondo ahoskatuz. Aitona Txomini hartutako frantsesezko hiztegiñoan begiratu gabe ulertzen nion nik behintzat. Oso dendari atsegina zen, bai, Bordeleko hura. Ez, ordea, gure herriko Xanti Kukulu bezain maitagarria. Ez zidan, behintzat, esan:

—Oso politak atera zaizkin oraingoan, Maxe. . .

Eta Bordeleko dendari hark ez zizkidan argazkietako argibide teknikoak ere eman.

Nola emango zizkidan, ba, argibideak, nik zipitzik ere ez baldin badakit frantsesez? Dena dela, argazkiak banan-banan pasatzen hasi zen emakumea, eta nik bat onetsi ahala, beste bat erakusten zidan, kortesia osoz galdetzen zidalarik ea argazkia ondo zegoen:

—C'est bien?... C'est bien?...

Eta, halako batean, kiroldegiko harmailetan ateratako argazkia jarri zuen mahai gainean.

—C'est bien?...

Aho zabalik eta begiak arranpalo geratu nintzen: sekula-sekulakoa zen argazkia. Hankaz gora eta ipurdiz behera erortzeko modukoa.

MUSUBERO, MON AMOUR

Aho zabalik eta begiak arranpalo geratu naiz, sekula-sekulakoa baita argazkia. Hankaz gora eta ipurdiz behera erortzeko modukoa.

Ni, behintzat, ahoa bete hortz utzi nau gure gelako neska-taldeari ateratako argazkiak. Jo eta ma. Baina ez naiz horrela jarri kiroldegiko tribunan ateratako argazkia apartekoa delako. Edo nire gelako neska guztiak ondo enkoadratuta eta pinpirin-dotore atera direlako.

Ez.

Taldearen atzeko aldean, kiroldegiko tribunaren albo batean, irteera bat ikusten da, erdi ilunpean.

Horra arte, normala.

Eta kiroldegiko irteeran ikusten denak ere normala ematen du: gizon bapomotel bibotedun bat ageri da argazkian, emakume bati bizkarretik besoa pasatzen; musuka ari zaio emakumeari, eta sekulako estutua ematen.

Horra artekoa ere, normala da, bai.

Ez gaude, ba, Frantzian, maitasunaren lurraldean? Agur esateko, elkarri lau eta sei eta zortzi musu ematen dioten tokian, hain zuzen ere? Je t'aime eta mon amour tankerako esaldi laburrak, eztia jaten ari balira bezala, natural-natural esaten dituzten lekuan, alegia?

Ni ez naiz musuekin-eta batere lotsatzen. Eta telebistan ere, gauza berdeak-eta jartzen dituztenean, ni ez naiz lotsatzen.

Aita, bai: neska bat titi-bistan agertzen denean, «zer da hori?», esaten du. Eta telebistako kanala aldatzen du. Baina aitak, bakarrik gelditu orduko, berriro neska titi-freskoen kanala jartzen du.

Baina, argazkira itzuliz: nor uste duzue dela gizon bibotedunak estu-estu eta arrima-arrima eginda besarkatzen duen emakumea?

Andereño Maripi!

Eta hori ez da normala. Niri ez zait, behintzat, normala denik iruditzen. Argazkian agertzen den eszena hori normala balitz, andereño Maripi ez zen atzo kiroldegiko irteerako ilunpe hartan kukutuko. Aski zuen bibotedunari musua natural-natural ematea. Denen agerian eta inoren lotsarik gabe, alegia.

Baina inork ikusterik nahi ez balu bezala ageri da argazkian.

Hor dago koska, hori da gakoa, horra ni jo eta ma utzi nauen ixtorio-mixterioa:

Andereño Maripi gordean, isilean, ezkutuan ari dela musuka.

Klandes tinitatean, alegia: gure aitona Txominek ere ibili behar izan omen zuen moduan, orain urte asko sindikatua antolatzen aritu zenean.

Aitonaren klandestinitateak, ordea, poliziari zion beldur. Baina Andereño Maripiren klandestinitateak? Nori dio beldur Andereño Maripik, horrela ezkutatzeko?

Guri, gelako neskoi? Loraine bere alabari?

Bere senarrari, behintzat, ez dio beldur handirik andereño Maripik. Nola, ba?, Andereño Maripiren senarra eta Loraineren aita Bordeletik oso urruti baitago, auskalo nongo itsas bazterren batean, merkatalontzi bateko kapitain.

Horixe da, bai, ditxosozko argazkiaren atzeko partean gertatzen denaren ixtoriomixterioa eta gakoa eta koska: zer arraio gorri egiten ari da andereño Maripi musu beroak ematen gizon arrotz bati? Argazki-dendatik atera naizenean, laino beltz itsusi batek, grausk!, irentsi du eguzkia.

Garapena: Dijitalidadea SL