Zarauzko Idazleak - Anjel Lertxundi

Aitona Txomini ateratako argazkiak aho zabalik eta begiak arranpalo utzi ninduen. Jo eta ma. Baina ez nintzen horrela jarri argazki ona zelako. Edo aitona Txomin zineko galai bat baino guapoago atera zelako.

Ez.

Nire aitonak kulero txiki batzuk zeuzkan eskuan! Nire kulero txiki batzuk! Horregatik gelditu nintzen ahoa bete hortz, eta begiak beren zulotik atera beharrean.

Xanti Kukuluk ere aitonaren argazkiari begiratu zion, betaurrekoak begietatik sudurrean behera jaitsiz:

—Oso argazki ona dun: behetik gora atera dion, kontrapikatuan, eta oso efektu polita lortu dun: aitonak

handiagoa ematen din horrela. Zineko galai baten itxura guztia din —esan zidan Xanti Kukuluk; baina, berehala, betazalak kizkurtu zituen—: Zer da aitonak eskuan daukan hori?

—Ezer ez, ezer ez ! —erantzun nion urduri eta hitzarekin hitza janez. Argazkiak hartu nituen.

—Zer gertatzen zain, Maxe? Zuri-zuri hago! —esan zidan Xanti Kukuluk.

—Zera... Zera...

Ezin nuen hitzik egin, ezin nuen hitza hitzarekin lotu. Abailduta nengoen, eguzki-galdatan urtutako izozki bat baino berago.

—Zera... Zenbat da? —atera zitzaidan halako batean.

Xantik presaka nintzela pentsatuko zuen. Ez zuen, behintzat, ezer esan. Begiak erdi itxirik, kalkuluak egiten hasi zen bere ohiko sisibasa azkarrean: «Hamasei argazki koloretako, argazki bana hamasei duro, hamasei bider hamasei duro...»

—...berrehun eta berrogeita hamasei duro.

Eurotan kontatzen ikasi behar dugun garaiotan, Xanti Kukuluk durotan kontatzen segitzen du, nire aitona Txominek bezala.

—Mesedez, Xanti... Esango al didazu pezetatan?

—A, bai, barkatu —begiak erdi bildu zituen berriro; eta berriro ere sisibasaka jardun eta gero—: Mila berrehun eta laurogei pezeta. Ama pasatuko al da ordaintzera?

—Ez, ez, neuk ordainduko dizkizut.

Ez nuen amaren erretolikarik entzun nahi. «Ez al dakizu lanik gabe geratu naizela hipermerkatuan, zu diru eske etortzeko?». Itsulapikotik ateratako neure diruarekin ordaindu nuen Xanti Kukuluren lana.

Malekoitik barrena egin nuen etxerainoko bidea. Eguzkia plisti-plasta zebilen uraren gainean, urrezko distiren dantza politak sortuz. Primerako giroa egiten zuen igerian egiteko.

Nik, ordea, ez neukan bainatzeko gogorik. Ez nuen aitonaren argazkia beste ezer buruan.

Garapena: Dijitalidadea SL