Andereñoa ozen hasten da, baina abestitxoa amaitzen ari den neurrian ahots apalagoa erabiltzen du, eta amaierarako la ez zafo ezer entzuten.

        Indar handikoak dira «mixi marrau» hitz magikoak: lehen iskanbila eta zarata besterik ez zegoen gelan erabateko isiltasuna lortu dute kantatxoa amaitzerako. Gelan ez da ezer entzuten. Haurrak isilik geratu dira andereño Maripiren ezpainei begira. Ondo baino hobeto baitakite «mixi marrau» horren ondoren ipuin bat datorrela...

        Andereñoak munduko bola hartu du eskuetan.

        —Nongoa izango ote da gaurko ipuina? —esan du bere buruarekin hitz eginez bezala—. Ipar Ameriketakoa? Afrikakoa? Indiakoa? Australiakoa?. . .

Eta leku horiek aipatzen ari den bitartean, munduko bolan non dauden erakutsi die ikasleei. Andereño Maripirentzat une guztiak onak lira gauzak irakasteko.

Azkenean, goxo-goxo eragin dio munduko bolari, eta hura biraka hasi da.

        —Mundua horrelaxe mugitzen da espazioan, Eguzkiaren biran —esan du andereñoak, beti gauzak irakatsi nahian—. Tira, Maider, ipini hatza nonbait. . .

        Maider hatza Hego Amerikaren parean jartzen saiatu da. Maiderri asko gustatzen zaizkio Hego Ameriketako ipuinak. Oihaneko istorioak, zelai zabaletako kontakizunak... Baina munduko bolak biraka jarraitu du, eta hatzak «Ozeano Atlantikoa» dioen orban urdina gurutzatu du alderik alde, eta Afrikaren gainean geratu zaio.

        —Non zaude? —galdetu dio andereñoak Maiderri.

        —Afrikan —erantzun dio Maiderrek, pena apur batez, nahiago baitzuen Ameriketan egon Afrikan baino.

        —Afrikan. Oso ondo.

        Andereño Maripik betaurrekoak jantzi ditu, eta liburu handi batetik txakal gorriaren istorioa kontatu die.