Zarauzko Idazleak - Txiliku - Mutiko Ausarta eta Neska Panpoxa

Aspaldiko behin batean, antzarei lumak jaio aurretik inolaz ere, munduan beste asko bezala, ba omen zen ume asko zituen familia pobre bat. Jateko beste gauza askorik ez zuten itxuraz eta amonak, familiarekin bizi zen amona xaharrak, taloa eta esnea prestatzen zien denei egunean bi aldiz: gosaltzeko eta afaltzeko. Beste guztiek txintik egin gabe jaten zuten taloa, baina seme gazteenari ez zitzaion batere gustatzen eta egunero esaten zion amonari:

—Amona, gaur ere taloa eta esnea?

—Bai, eta ez daitezela inoiz falta —esaten zion amonak egunean bi aldiz, gosaltzerakoan eta afaltzerakoan.

—Egunero taloa eta esnea! —zioen mutikoak asperturik—. Egunen batean aspertuko naiz erabat eta alde egingo dut etxe honetatik!

—Hara hemen markesaren semea! —erantzuten zion amonak—. Egunero kontu berarekin, ez al dira, ba, goxoak nik egindako taloak?

Mutiko hura asper-asper eginda zegoen eta etxe hartatik alde egiteko asmoa gero eta sendoagoa egin zitzaion.

Halako batean, denbora luzez pentsatu ondoren, etxetik alde egitea erabaki zuen. Etxeko guztiek ez alde egiteko esatera joan zitzaizkion, baina mutikoak hartua zuen erabakia eta berean jarraitu zuen. Izan ere, mutiko hura ez zen edozein, mutil ausarta eta balientea zen hura. Bai horixe! Herriko jendeak Mutiko Ausarta izena jarri zion eta izen horrekin ezagutzen zuten bailara osoan.

Esan dugun bezala, etxeko guztiek ez joateko eskatzen zioten, baina berak baietz eta baietz esaten zuenez, azkenean baimena eman behar izan zioten. Hala ere aita ondora joan zitzaion etxean pasa zuen azken gauean eta esan zion:

—Ondo pentsatu al duk zer egin behar duan? Ez al duk hobe etxean geratu eta familian pozik bizi, inora joan gabe?

—Ez, aita —esan zion Mutiko Ausartak—. Ondo pentsatu ondoren, mundua ezagutzera joan nahi dut. Konponduko naiz, ez zaitez arduratu.

Aitak ikusi zuen mutilak erabaki sendoz hartu zuela eta ez zegoela ezer egiterik, eta amore eman behar izan zuen. Hala ere joan aurretik erregalo bat egin nahi izan zion eta; urrezko txanpon bat jarri zion eskuan, esanez:

—Hauxe duk etxean dugun urrezko txanpon bakarra, baina guk baino gehiago beharko duk mundu zabal horretan eta eramazak.

Aitak alde egitea besterik ez zuen egin Mutiko Ausartaren anaia zaharra etorri zenean:

—Alferrik izango duk etxean geratzeko esatea, ezta? —galdetu zion honek bere anaia txikiari.

—Bai, alferrik duk. Erabaki diat joan egin behar dudala eta bihar bertan joango nauk. Agur eta ondo bizi!

—Beno, beno, beno... —errepikatu zuen anaia zaharrenak zer esan asmatu ezinik, eta zekarren kaiolatxo bat eman zion txikienari.

—Zer duk hau? —galdetu zion honek.

—Nire zozoa. Hemen baino hobeto biziko duk mundu zabal horretan eta eramazak heurekin.

—Eskerrik asko -esan zion Mutiko Ausartak zeharo hunkiturik.

Garapena: Dijitalidadea SL