Zarauzko Idazleak - Txiliku

—Ez dituk urteak alferrik joaten! Edadeak bihurritu ditik eskailerak, ni neu bihurritu nauen bezala... —aitonak berak esandako hitzak datozkio burura.

Aitona gizaixoa!

Iñaxiok binaka igo ditu eskailera mailak eta tinbrea sakatu du.

—Din-don!

Hanka pausoak, ateko kisketa, eta izeko Miren ate erdi-irekiaren atzean.

—Egun on, izeko Mirentxu! —esan dio Iñaxiok ezpainak luzatuz eta masail ertzean musuaren keinua baino askoz gehiago ez den patxoa utziz.

Iñaxiok badaki izeko haserretu egiten dela, edo haserre paperak egiten dituela, Mirentxu deituz gero, eta agian horrexegatik egin du hori, lehen egin eta aurrerantzean ere behin eta berriro egingo duen bezala. Bien arteko jolas antzeko zerbait da.

Pasillora sartzen utzi aurretik, izeko Mirenek gogorik gabeko errietari egiten dio:

—Esan diat behin baino gehiagotan Mirentxu ez deitzeko.. .

Izekoren arrangurei kasurik egin gabe, keinu mutua egin dio Iñaxiok kokotsa goratuz, bekainak altxatuz eta burua aitona egon daitekeen aldera okertuz. «Nola dago?» galdetu nahiko lukeen keinua da inola ere.

«Erdipurdi» adierazi lezalceen keinu isilez erantzuten dio honek ere, eskuineko eskuari txaluparen balantzak eraginez.

Pasillotik egongelara doa Iñaxio.

—Zer moduz gaude gaur? —galdetu dio aitonari, zahar eta gaixoei «guka» hitz egiteko ohitura inozoari jarraituz.

—Ez nahi bezain ondo.

Harriturik geratu da Iñaxio. Azkenaldiko itxurarik hoberena du-eta aitona Martinek gaurkoan. Bizargina etorri zaio nonbait eta txukundutako ile motz zuria txapelaren atzealdetik ageri zaio. Bizarra ondo eginda dauka, larruazala leun eta distiratsu masailetan. Dotore jantzita dago.

—Joateko prest al gaude?

Aitona Martin kalerako prestaturik dago. Ez dago zalantzarik horretan. Txapel berria eta txaketa itxurako jertse irekia jantzi diote. Kalerako oinetakoak eta ez betiko zapatila xaharkituak.

—Joateko prest? Hori gure andreari galdetu beharko diok! —erantzun du agureak—. Bazkalondoren ordubete bazeramak apaintze lanetan, berriro ezkontzekotan izango duk...

«Ironi punttua», pentsatzen du Iñaxiok. «Egun umoretsua diagu gaur».

Tristurak barrena jaten badio ere, aurpegian ez nabarmentzeko ahaleginak egiten ditu gizon gazteak. Urte askotan egongela honetan txokoratuta ezagutu du aitona. Etsita eta umorerik gabe. Manta txikia hanka gainean ipini eta eskuak altzoan gurutzaturik, besaulkiari lotuta. Txapelpeko begi argien begirada lausotua aurreko paretan galdurik... Orduak eta egunak egonean eta isilean. Museoko edozein eskultura bezala harrizko eta histurazko irudi egina. Eta orain...

—Non da etxeko erregina? —galdetu du Iñaxiok pentsamendu ilunak uxatu nahiz edo—. Amona! Ba al goaz, edo?

Txikia, bizia, egonezina, txalaparta batean iristen da amona egongelaraino. Ia larogei urte ditu, baina badirudi bizkarrean eraman beharrean aurpegi zimurtuan bakarrik daramatzala. Hala ere, aurpegiko zimurrak ere ezkutatze eta estaltze lanetan aritu da, hauts eta lurrinak direla bitarteko.

—Oraintxe naiz, Iñaxio. Emaiozu ardo goxo ttantta bat gizonari, Martin!

Iñaxioren harridurarako, besaulkitik altxa eta arasara abiatzen da aitona.

Garapena: Dijitalidadea SL