Egile honen
beste liburuak

NARRATIBA

Hontzaren orduak

1999, Elkar

101 gau

2000, Elkar

Bizitza eredugarriak

2006, Elkar

IPUINA

Albahaka lurrina

1996, Elkar

HAUR ETA GAZTE LITERATURA

Zozoa eta biok

1982, Elkar

Kaltxaberde, Tturku eta Gotzon

1984, Elkar

Papartxuri eta Biboteluxe

1985, Elkar

Zazpi gelako hodeietako etxea

1987, Gipuzkoako Foru Aldundia - Zarauzko Udala

Muxi eta Puxi

1987, Elkar

Mutiko Ausarta eta Neska Panpoxa

1989, Elkar

2.061: antzinako kronikak

1990, Elkar

Ausarta eta Panpoxa tartaloen basoan

1991, Elkar

Indianoa

1993, Elkar

Lau titiriti, bi tatarata..

1995, Errenteriako Udala

Etxerako bidea

1995, Elkar

Agure jakagorria

1995, Elkar

Hiru lagun

1995, Elkar

Katixa, Kroko eta Kokoroko

1997, Elkar

Axa mixa zilarra

2000, Elkar

Kikik Koko nahi du

2000, Elkar

Arreba txiki bat dut, eta zer?

2002, Elkar

Horazio eta jaguarra

2002, Elkar

Jokin Galtxagorri

2004, Elkar

Alfonbra berria

2006, Elkar

Mixi Marrau

2007, Elkar

Zaldun beltzak

2008, Elkar

Katixa eta Kroko

1992, Elkar

I
Animalien liburua

 

        Ni neskato bat naiz, neskato txiki bat, eta Katixa dut izena. Oraindik ez dut irakurtzen ikasi, baina datorren urtean ikastola handira joango naiz eta berehala ikasiko dut, nire anaiak bezala.

        Hitz egiten aspaldi ikasi nuen, txikia nintzenean. Orain bost urte ditut eta oso ondo hitz egiten dut. Lehen ez. Lehen ez nuen hain ondo hitz egiten eta gauza batzuk ahaztu egiten zitzaizkidan. Batzuetan, trena esan beharrean «tena» esaten nuen, eta nire anaiak galdetzen zidan:

        —Zer da tena? Zer da tena?

        Askotan berarekin pixka bat haserretu egin behar izaten nuen, eta oihu egin. Amak galdetzen zigun orduan:

        —Zer gertatzen da hor? Eta nire anaiak esaten zuen:

        —Katixak ez daki trena esaten!

        Eta amak errietatxo bat botatzen zion:

        —Oraindik txikia da. Handixeago egiten denean ikasiko du ondo esaten. Zatoz hona, Katixa. Esan trrrena... Trrrena... Trrena...

        Ni asko saiatzen nintzen eta esaten nuen:

        —Tena... Tena... Tena...

        Nire anaiak barre egiten zidan. Mutikote handikote bat da nire anaia hori, eta askotan amorrarazi egiten nau.

        Amak ez, amak ez zuen barre egiten, eta esaten zion:

        —Oraindik txikia da, ikasiko du. Nire ama oso zintzoa eta jatorra da. Hala ere, batzuetan gehiegi saiatzen dela pentsatzen dut, eta horrexegatik ateratzen zaizkio gauzak gaizki. Trenarekin ere hori gertatu zitzaion. Saiatu eta saiatu, azkenean ikasi nuen nola esaten zen tren madarikatu hura eta arratsalde batean esan nion aitari:

        —Trrrrrrrrrrena!

        —Jesus, neska! —esan zidan aitak—. Tren hori martxan hasiko dela zirudin.

        Nire aita ere zintzoa da, baina txorakeria batzuk esaten ditu batzuetan...! Baina gauza horiek denak ni txikia nintzen garaiko kontuak dira. Krokoren istorioa bezala. Aspaldikoak.

        Aspaldiko garai hartan nik ez nekien irakurtzen. Orain ere ez dakit, baina nire izena idazten dut eta nonbait idatzita ikusten badut, ezagutzen eta irakurtzen ikasi dut. Lehen ez, lehen txikia nintzen eta horregatik letrarik gabeko liburu bat erregalatu zidaten.

        Kartoizko liburu bat zen eta orri gutxi zeuzkan. Zortzi bakarrik. Asko gustatu zitzaidan eta askotan begiratzen nuen.

        Aurreko azalean hiru txahal zeuzkan. Zelai batean zeuden, larrean. Atzeko orrian, berriz, kolore gorri-gorriko zaldi bat. Zaldi dotorea zen hura eta zurda hori luze-luzeak zituen lepagainetik zintzilika.

        Zaldi hura erakusten zidan bakoitzean, aitak esaten zuen:

        —Katixa, hau ez da beste edozein bezalako zaldi kaxkarra, e! Hau Euskal Herriko pottoka bat da. Zu bezalako pottoka.

        Uste dut lehen ere esan dizuedala nire aita hau nahiko zintzoa dela, baina noizean behin txorakeria batzuk esaten ditu...!

Garapena: Dijitalidadea SL