MANTTONI: (Jeiki, zapi bat hartu, eta erridiei hautsa kenduz) . Ez zekinat irudipena dudan, baina, Amabirjinetako prozesioaz geroztik, burua etzaukanat bere onean. Izan ere, halako eguzkiak hituen egun hartan!... Hamar eta erdiak direla esan bahidan, berdin-berdin sinistuko nian... Halaz guztiz ere, hamar eta erdirik ez dela banekinan!

        PANTXIKE: Bederatzi eta erdikoa izan dun.

        MANTTONI: (Etsi-etsian) Bederatzi eta erdikoa, alegia

        PANTXIKE: (Isilune baten ondoan) . Hi ez hago onik, Manttoni

        MANTTONI: Onik ez ote nagon, ba?... Ez ezan uste: buruak ematen zidan hori batzuetan...

        PANTXIKE: Leandro jauna deitu behar huen... Urteak,

        MANTTONI: adina dabilkin hik atzetik!

        MANTTONI: Adina atzetik! Zertarako behar ote natzaion?...

        PANTXIKE: «Okel-erre»neko atsoa ere horrelaxe ibilia dun. Azkenean, sendagileak «rizinoa» eman zionan, eta bertan bota zizkinan haize txar guziak.

        MANTTONI: Haizeak? Hizea besterik ez, Pantxile? (Sorbaldak uzkurtuz) Izan ere, «Okel-erre»neko atsoa...!; behiaren gorotza ere, sendagileak emanez gero, pozik jango zikenan hark...

        PANTXIKE: Badakin, Manttoni, ama zenak ere, urteek menderatu zutenean

        MANTTONI: Enetxoa! Amarena ez dun berdin: hura bi alaba eginik huen!

        PANTXIKE: Eta zer zion?

        MANTTONI: Ai!, asko, PanIxike!... Leandro jaunak ondotxo zekin... (Aldapena) Baina, horiek ere, enetxoa, hartzeko kanpaia denean ditun azkarrak! Gainontzean?: inoren osasuna zaintzeko, bazekinat nik horiek hainbat... Zer egiten dinate, ba?... Zereko jakintsuak!... Jendea asperrarazten besterik etzekinate eta ... !

        PANTXIKE: Adi ezan, adi ezan... Gazte, berri, Madrilgoa edo delako hori... —zera, «Boxt»eneko goian bizitzen jarri dena... —hori azkar porrokatua omen dun, ba...

        MANTTONI: Azkarra, beraz? Azala, esan bahuen!... Bazterretan neskatxa gazteei goxokeriak esaten... ; horretan azkarra omen dun. Katalinek dioenez!

        PANTXIKE: Uuu!... Katalinek! Ikusi ere egin al din, ba hura?

        MANTTONI: Ez; ikusi ez!... Hitz egin ere!... Eta, guzia jakin nai ba-dun, besotik heltzera egin eta ozta-ozta ihesi ahal izan omen zionan!

        PANTXIKE: Ut, txatxua hi berriz! Dena sinisten dun! Hark gizonezkoari urreratzen ez utzi!

        MANTTONI: Ba, ez dun bakarra... Hor zeuden «Atarramentu»neko neska, eta «Txepetx»enekoa, eta Ixabel bera ere, emakumea!...

        PANTXIKE: Ixabel!

        Mant-. Ea: Alkateak «señorito» hori herritik bidaliko ote duan ere zabaldu dun eta... Izan ere, nik beti esaten dudana: arrotz xankarne horiek dinate hemengo neskatxei esan beharra? ... Botako nitizken denak ibai zabalera?

        PANTXIKE: Um!... Hiri ere zertxobait goxo esanez gero

        MANTTONI: Ui! Hara bestearen ateraldia! Ez al zidatenan esan, izan, horiek baino galai ederragoak! Bai makinatxo batek!

        PANTXIKE: Eta, nezkazar gelditu hintzen?

        MANTTONI: Eta hi?... Honek eman zizkigun ederrak!

(Isilunea. Etxe-lanetan hasi bitez Pantxike, altzoan otarra hartu eta babarrun-zuritzen. Manttoni'k, etxe-garbiketa buka, erratza baztertu, eta tresna oro antolatzen dihardu) .

        PANTXIKE: Bihar igande... —Oilaskoa hilko ote dinagu?

        MANTTONI: Bai Pantxike, il dezagun... Hain xuxen ere, oilasko-gose nagon aspaldi honetan.. Eta zer da, guzia ere? Haragia baino garestiago ez zetorren, eta!

        PANTXIKE: Ez garestiago, dion? Merkeago esan nahiko dun! Bai hainbat! «Kazkazuri» harakinari galde bestela... Lapur galdu bat besterik ez dinagu hori. Horrena gehiegikoa dun. Utziko al dinagu guzion artean etxea bete okel!

        MANTTONI: Asmatuko liguken orduan ere hark lapurreta-bidea!... Baina, horiek horrela direla, noan oiloetara.

(Aterantz bihoa, «eskalaproietan» oinak sartuz. Irten-haginean, geldi bedi. Aizpak burua jaso du, eta biak beude adi. Baratzako ate-hotsa, gero oinhots astuna, gero hutsa. Berehala, norbaitek ataritik, ahots lodiaz):

        ALKATEA: (Ataritik) ... Eup! Ez al da inor bizi?

(Horren ondotik, isilune luzea berriro. Neskazar biak, beren hartan geldi. Atarikoak, ozenago:)

        ALKATEA: (Ataritik) ... Eup! Ez al da bizi inor?

(Manttoni'k nozbait ere burua atera beza:)

        MANTTONI: Ene!... (Burua iraduz berriro sarturik) Pantxike, Alkate jauna dinagu!

(Betor Pantxike'rengana. Honek babarrun-otarra mahai-azpian gorde beza. Biak, eskuak mantalaz igurtzi ondoren, bihoaz baratza-aterantz, agurka. Alkatea ager bedi atean) .