Ipuinak antzeko xamarrak dira elkarren artean, egituraren aldetik nahiz gaiarenetik. Denetan ageri dira bizitzako une garrantzitsu zenbaitek utzitako aztarnak, oroitzapenaren bidez aideraziak, momentu horretako kontaeran tartekatuak, gertaerak erabat nahasiz, kontaerako pasarte guztiei garrantzi bera emanez, erritmo lasaian gogorapenak, frakasuak, tabernazuloetako pasadizuak, goizeroko alu ferekatzeak eta gazte denborako haurren sexu esperientziak aditzera emanez. Maitasunezko harremanak ditugu nagusi, beren ongaitzak aurrean direla. Esatekoa da gainera Agirreren hizkera adierazgarria eta indar handia daukana dela.

Iñaki Camino
("Argia", 1985-06-16)

Gustura irakurri ditugu, baina hurrengo urteotan iritsi ziren euskal olerkarien ondoan, motz geratu zaizkigu zarauztarraren lanak. Azurmendik liburuaren aurkezpenean gogoratu zuena, ordea, aipagarria iruditzen zaigu. Hots, Arruti ez dela Lizardi bat, baina Lizardirenganaino iristeko bidea egin zuela. Arruti izan zelako izan zirela beste batzuk, alegia. Frantziskotar askok, Gandiagak berak kasu, Arrutirengandik ikusi omen zuten euskaraz poesia egin zitekeela. Hori da, gure iritzirako, liburu honen tamaina neurtzeko irizpidea.

Mikel Aldalur
("Euskaldunon Egunkaria", 1998-11-07)

Bere bigarren obra honetan, ironia, fikzioan bertan datza. Fikzioa kontestalari eta iraultzaile ba da, bere indar hori ironiatik datorkio. Ironia dela eta fikzioa kritika bilakatzen da. Lertxundirengan, asmaketa soila kontraste kritiko bilakatzen da.

Luis Haranburu Altuna
("Zeruko Argia", 1971-10-10)