Narrazioaren erritmoagatik irabazten du nobelak arreta. Balio literarioetatik at, interesa lortzen jakin du: climax-eraino eraman gaitu irakurleok. Gustora eta jesarraldi batean irakurtzeko nobela dugu hau.

Jon Kortazar
("Jakin", 1983-09)

Kontatzeko moduak argi berriz janzten ditu eleberrian zehar ageri diren ezpalak: deserrotzea, bakardadea patu gisa, amodioaren kondena, gure arbasoek bizi izandako munduaren galera, artearen balorea gizarte mota horretan, keinurik gabeko gizartearen mututasuna, Euskal Herria gartzela gisa, amodio-objektuaren definizioa, emakumeen kategorizazioa, gizakion gora nahia, amodiozko errenuntzia, gure aiton-amonen munduaren krudela, desioa, bazterketa, galtzaileen duintasuna, amodioaren esanahia eta abar eta abar... Baina horiek irakurleak aurkitu beharko ditu, nik hona ailegaturik eleberriaren nire definizioa baino ez diot emanen: Joxan Agirrek idatzi eta Mikel Laboak kantaturiko bolero zoragarria.

Juanjo Olasagarre
("Hegats", 1999-10)

Lizardi'k Zarautz zenbateraño maite izan zuan adiskide giñanok dakigu. Bere errimiña sendatzeko urte asko, ta beste maitasunak biotza asetzea bear izan zituan. Onela aitortzen du, azken aldian, bukatu gabe utzi zigun Poema-gai edo arian: «Ondaurtz (Zarautz) antziñako andregai artu-ez baten antzeko zait orain. Irizar'ekin (Tolosa'rekin) egin ditut pakeak, an sortu baitira nere auta olerkiak».

L. Ayanbe
("El Día", 1934-06-02)